TEKERLEKLİ SANDALYE

TEKERLEKLİ SANDALYE

Kim bilir kaçıncı defa geçiyordur aynı yollardan,Taksim İstiklal’de havanın soğuk ve yağmurlu olmasından başka hiçbir şey değişmemiştir.Çocuklar yine nostaljik tranvaya koşarak tutunuyor,insanlar alabildiğince İstanbul’u İstanbul olarak yaşıyorlardır.Çevik Kuvvet yine aynı alanda bekliyordur.O gün yine bir canlı yayın koşturması vardır onun için.Canlı yayına daha iki buçuk saat olmasına rağmen hızlı adımlarla radyo binasına doğru yönelir genç dj.

Radyo binasına o koşuşturmacayla yetişmeye çalışan genç dj Galatasaray Lisesinin tarihi kapısının önünde elinde selpak mendil satan tekerlekli sandalyeli genç kızı pür dikkat izler,yanına yaklaştığında o genç kızın yüzünü saklamaya çalıştığını fark eder.Karşısında, 2 sene önce talihsiz bir trafik kazası sonucu bacaklarını kaybeden ilkokuldan sıra arkadaşı çıkmasın mı,bu ne büyük bir hüzündür Allah’ım!

-”Sen Melek değil misin “der.

Boynu bükülü halde onu pür dikkat dinleyen sakat genç kız;

- “Evet ben oyum “der ve ağlamaya başlar.

- ”Ağlama arkadaşım,ağlama ne olur.” der genç dj.

- ”Biliyormusun ben bu hale düşünce bir çok şeyi kaybettim.Önce aşkımı kaybettim sonrada evimi…

Boynunu büker genç dj.Bacaklarından sakat genç kızın bu halini gören arkadaşı onu da alarak Beyoğlu simit evine doğru yönelir.Orda sohbet ederler geçmişi yad ederek.Birbirlerine eski aşklarını,nasıl aynı çocuğa aşık olduklarını anlatırlar.Sohbet uzar gider.

Daha sonra Radyo İstasyonuna varan genç dj, kafası karışık halde beklide hayatının en ağır adımlarını atarak istasyona varır.İstasyona vardığında yayından önce ilk işi radyo istasyonunun çatısına çıkıp yayın zamanına kadar orda sessizce düşünmek olur.Aslında bunu o her zaman yapmaktadır ama bu gece onun için daha özel olacaktır.Çünkü sıra arkadaşının o hali onu çok üzmüştür.

-”Zavallı kızcağız,ah be arkadaşım sen bu hale geldin ama bilmiyor musun ki koca bir millet insanlığını kaybetmek üzere.”der kararmaya başlayan soğuk akşamda.

Sonra bir ah çeker geçmiş günlere küfredip.Havada kararmak üzeredir.Karşısında koskoca bir İstanbul olduğunu fark eder ilk defa.Evet evet Koca İstanbul sanki onu teskin edercesine ışıl ışıldır o akşam.Aslında İstanbul ona bu ışık cümbüşünü her akşam sunmaktaydı ama o başka dünyalarda olduğu için farkedememişti bu renk cümbüşünü.”Teşekkürler İstanbul,Teşekkürler koca Şehir!....

Aşağıdan bir ses duyulur:

-“Yayın için son beş dakika!”

Genç dj yayın odasına girer ve beş dakika sonra şu cümlelerle yayına başlar:

-“Merhaba İstanbul,merhaba Türkiye….Bu gün yaşadıklarımdan sonra aslında hayatın ne kadar sanal bir senaryo olduğunu gördüm.Bizlerde bu senaryonun kahramanlarıyız ve gördüm ki bu senaryo da mutlu olmayı beceremiyoruz.Bugün yılar önce aynı sırayı paylaştığım ilkokul arkadaşımla karşılaştım.İki yıl önce bir trafik kazasında önce bacaklarını kaybetti,hastane masraflarını ödemek için evini sattı evini kaybetti,bu halini gören sevgilisi onu terk etti ve şimdi o yinede Allah’a şükrediyor ve her akşam Beyoğlu İstiklalde kağıt mendil satıyor.Sevgili Dostlar bu arkadaşımın kendi hayatına polliyannacılığı kattığını görünce inanın kendi insanlığımdan utandım.Çünkü biz hep bugünü düşünüyoruz ve hiç yarınlar için plan yapmıyoruz.Herşeyi boşveriyoruz ve inanın severken bile yalan söyleyebiliyoruz!Her zaman ki gibi radyo yayınından önce çatı katına çıkıp İstanbul’u seyretmek istediğimde neyi fark ettim biliyor musunuz?İstanbul’un diğer akşamlardan daha güzel olduğunu.Şimdi ölüm bulacaksa beni işte o güzel, ışıl ışıl İstanbul akşamında bulsun. “


Aynadaki Şair